Mind the GAP...

Ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί: Ζήτω ο νέος μας Πρωθυπουργός!!!
Οι ηλίθιοι νίκησαν για άλλη μια φορά, λόγω συντριπτικής πλειοψηφίας...
Περαστικά μας...


The Rx Feed - the war on idiocy starts here

Epic Fail Metal!!!

Οι πάντα πρωτοπόροι (???) Manowar, έχοντας δει τα δύσκολα, κυκλοφορούν απείρου κάλλους και τεχνικής single σε 15 γλώσσες, ήτοι των χωρών που ακόμα τους παρέχουν τα προς το ζην, μεταξύ αυτών φυσικά και η Ελλάδα, όπου το βλαχοmetal έχει ακόμα κοινό. Όποιος είναι αρκετά θαραλλέος μπορεί να ακούσει και την τουρκική version, εγώ δεν τόλμησα.

The Rx Feed - when all else fails, failure becomes an option

Rammstein is back and out for Pussy...

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Kosher Airlines VS The Swine Flu

Η ύστατη άμυνα του Ισραήλ ενάντια στη γρίπη των χοίρων...

http://news.bbc.co.uk/2/hi/8196807.stm


The Rx Feed - works better than a vaccine

Are you ready to folk?

The Rx Feed - because you like to folk the party

The truth about emoticons

Γνωρίζατε ότι....


...κάθε φορά που χρησιμοποιείτε ένα emoticon σε chat, ένας Κινέζος χάνει ό,τι πολυτιμότερο έχει; Που νομίζατε ότι βρίσκουν όλα εκείνα τα στρόγγυλα, κίτρινα μπαλάκια; Σκεφτήκατε ποτέ πως η διαδικτυακή συναισθηματική αποχαύνωση και ο έλεγχος του υπερπληθυσμού της Ασίας μπορεί να έχουν κοινό παρονομαστή; ...ότι χωρίς να το ξέρετε συντελείτε σε ένα διπλό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας;



Τώρα γνωρίζετε...

Πηγή: "China's intimate heritage as an e-motional substitute for the online community" by Kim Hung Low & Martin Li Yung (2009). Journal of Technological & Anthropological Review, Vol. 67, No. 31, pp. 597-632.

Rx feed - common sense says it's awesome ( http://rx-feed.blogspot.com )

The Grand Albanian Tour

Προφίλ του Αλβανού Τουρίστα:


"Ο Αλβανός ως τουρίστας διακατέχεται από πάθος, άσβετο πάθος για τη χώρα προορισμού του. Όταν δε τον κυριεύσει αυτό το πάθος, αμολιέται προς την κατεύθυνσή της, μη μπορώντας να το συγκρατήσει και συνεπώς αγνοώντας τα διαδικαστικά, όπως διαβατήριο, εισιτήρια, μεταφορικό μέσο κ.α. Το πάθος αυτό φτάνει στην κορύφωσή του όταν, έχοντας φτάσει όπως-όπως στον προορισμό του, τον ερωτεύεται παράφορα με αποτέλεσμα να μην αποχωρεί ποτέ".


- Η πραγματική αλήθεια πίσω από τις μεταναστευτικές συνήθειες της αλβανικής ράτσας, κοιτίδας του μεσογειακού ταμπεραμέντου.


Από το βιβλίο: "Μεγάλοι Αλβανοί Περιηγητές: Από Το Μεσοπόλεμο Μέχρι Σήμερα", Εκδόσεις Τρεμόπουλου.



Rx feed - the answer to your inner prayers ( http://rx-feed.blogspot.com )

Μια εικόνα χίλιες λέξεις, ένα βίντεο πόσες?

http://www.youtube.com/watch?v=W91sqAs-_-g


Τα σχόλια τα αφήνω σε εσάς. Προσωπικά, η Alanis Morissette μόλις ανέβηκε κατά πολύ στην εκτίμησή μου...



Rx feed - you know you need it... ( http://rx-feed.blogspot.com )

Nightmare Stories (part three)

A true story by me...

Μπορεί να μας αποκρύπτουν το τρόπο με τον ζούν όμως είμαι σίγουρος πως ζούνε ανάμεσα μας και πως όλοι έχουμε δεί κάποιους απο αυτούς.. Οι αρχέγονοι μύθοι φτάνοντας σε εμάς με το πέρασμα του χρόνου τους θέλουν να κινούνται μοναχά υπό το φώς του φεγγαριού όμως πιο πρόσφατες αναφορές (ίσως και οι ίδιες τους οι ανάγκες) τους θέλουν να εμφανίζονται και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αλήθεια είναι ότι αν τους δει κανείς μέσα στο πλήθος μπορεί να μη τους καταλάβει αλλά συνήθως είναι μόνοι και απόμακροι. Αυτό όπως και η εκκεντρική εμφάνιση και το στύλ τους γενικότερα είναι μερικά και απο τα κυριότερα ίσως χαρακτηριστικά που προδίδουν τη διαφορετικότητα τους απο τους υπόλοιπους που βρίσκονται στο χώρο. Πιστέυω πως υπάρχουν καλοί και κακοί όπως σε κάθε περίπτωση φυσικά... Κάποιοι το κάνουν επειδή τους αρέσει και κάποιοι άλλοι απλά για τη επιβιωσή τους. Σπουδαίες διαφορές βρίσκουμε ακόμα και ανάμεσα σε αυτούς τους δύο τύπους. Δε σας κρύβω πως θα ήθελα πάρα πολύ να είμαι και έγω ένας απο αυτούς και απο ότι καταλαβαίνετε θα ήμουν με αυτούς που τους αρέσει αυτό που κάνουν... Το θέλω τόσο πολύ που καμιά φορά ξεχνάω τι ειναί αυτό που με κάνει να θέλω να τους μοιάσω. Μπορεί να είναι η επιρροή που έχουν στο κόσμο, ίσως το οτι με τη ῾᾽δύναμη᾽᾽ που αποκτάς κάνεις πράγματα που ποτέ θα φανταζόσουν.. Είναι στ᾽ αλήθεια τόσοι οι λόγοι που θα μπορούσα μα γράφω όλο το απόγευμα.. Γνωρίζω φυσικά πως θα υπάρχει και κάποιο τίμημα για όλα αυτά.. Πάντα υπάρχει ένα ή τουλαχιστον ένα.. Αλλά μπροστά σε μία επιτυχημένη καριέρα ντισκ-τζόκεϊ τι μπορεί να είναι τόσο σπουδαίο...


Macnlis

Από τα πούρα Λεβίνσκυ, στις κοτομπουκιές του Ομπάμα!

Σύμφωνα με άρθρο του περιοδικού Der Spiegel, η γερμανική εταιρία Sprehe, που δραστηριοποιείται στον τομέα των κατεψυγμένων τροφίμων, ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει στην αγορά το τελευταίο προϊόν της, το οποίο φέρει την επωνυμία "Obama Fingers". Πρόκειται για "εύγεστα, μαλακά κομμάτια τηγανισμένου κοτόπουλου, συνοδευόμενα από μια γευστική σως κάρρυ". "Παρατηρήσαμε ότι τα αμερικάνικα προϊόντα και ο αμερικάνικος τρόπος διατροφής είναι ιδιαίτερα δημοφιλή αυτό τον καιρό", δηλώνει η διευθύντρια πωλήσεων της εταιρίας, Judith Witting. Η γενική ιδέα, όπως συνεχίζει, ήταν "να γίνουμε μέρος της Ομπάμα-μανίας που ακόμη κατακλύζει τη Γερμανία", χώρα ευρέως γνωστή άλλωστε ως το βαρόμετρο καλαισθησίας της Ευρώπης ανά τους χρόνους. Η εταιρία σε δελτίο τύπου της προσθέτει πως η κίνηση αυτή δεν έχει σκοπό να προσβάλλει τον Ομπάμα, αλλά να τον τιμήσει. Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να τιμήσεις τον πρώτο μαύρο Πρόεδρο των Η.Π.Α. από το να λανσάρεις τηγανητό κοτόπουλο με το όνομά του;

Τα "Obama Fingers" αποτελούν το πιο πρόσφατο από μια πληθώρα προϊόντων που βασίζονται στο Μπαράκ Χουσέϊν Ομπάμα, και σίγουρα όχι το τελευταίο. Αυτό είναι ίσως και το τίμημα της μετατροπής του Ομπάμα σε σύμβολο της ποπ αρτ, κίνηση η οποία αποτέλεσε το βασικότερο επικοινωνιακό τέχνασμα της προεκλογικής εκστρατείας του. Σε κάθε περίπτωση πάντως, απότελουν σαφή πρόοδο σε σύγκριση με τα πούρα "Μόνικα Λεβίνσκυ", προϊόν ιδιαίτερα δημοφιλές κατά τη δύση της θητείας του πρώην Προέδρου των Η.Π.Α. Μπιλ Κλίντον.

Από τα βουλγάρικης έμπνευσης πούρα "Μόνικα Λεβίνσκυ" στις γερμανικές κοτομπουκιές "Obama Fingers", η εικόνα της Αμερικής στο εξωτερικό παρουσιάζει μια αργή, αλλά σταθερή και αδιαμφισβήτητη βελτίωση τα τελευταία χρόνια. 'Ισως μέσα στην ερχόμενη δεκαετία οι Βρετανοί να βαφτίσουν κάποια μετρίου ποιότητος παρτίδα τσαγιού από τις πάλαι ποτέ αποικίες τους "Hillary Green Loose Tea"...

Rx feed - feed your urges ( http://rx-feed.blogspot.com )

Nightmare Stories (part two)

A true story by me...

Πάει πολύς καιρός απο τότε που άκουσα για τελευταία φορά κάποιον να λέει το ονομά του. Τρομακτικές σκέψεις άρχισαν να βιάζουν το μυαλό μου και εγώ έμοιαζα τόσο ανήμπορος να αντιδράσω.. Αμήχανες κινήσεις και λόγια άρχισαν να προδίδουν το πώς αισθάνομαι και έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το μεγαλύτερο ίσως όπλο με το οποίο η μητέρα κατασκευάστρια με εξόπλισε.. Το χιούμορ (δε ξέρω που πήγε το μυαλό σας!). Γρήγορα κατάφερα να δείχνω και πάλι κούλ και άνετος όμως δεν είχα καταφέρει να ξεγελάσω και τους δύο πολύ καλούς μου φίλους που έτυχε να είναι μαζί μου εκείνο το βράδυ. Σύντομα κατάλαβαν τι συμβαίνει μα παρά τις προσπαθειές τους εξακολουθούσα να νιώθω μόνος και μάλιστα πιο πολύ απο ποτέ αυτή τη φορά.. Η ιδέα και μόνο πως είμαι αντιμέτωπος με τον παιδικό εφιάλτη μου, με έκανε να ιδρώνω σε ένα περιβάλλον που η θερμοκρασία έφτανε μετα βίας τους 5c. Ο ένας απο τους φίλους μου (ΝicsX) έχοντας το πλεονέκτημα της έδρας προσπάθησε να βοηθήσει όμως και αυτος στάθηκε ανίκανος να συγκεντρώσει τη σκέψη του. Φαίνεται πως το όνομα αυτό στοίχειωνε παραπάνω απ᾽ όσους πίστευα.. Ένα όνομα, μιά ανάμνηση και όλα να τρέχουν σε φάστ φόργουορντ μας έφεραν εκεί.. Μόνοι λοιπόν και εκτεθημένοι ψυχολογικά μείναμε κοιτώντας τις δύο πολύ παράξενες (αλλά και πολύ ωραίες) κοπέλες να χάνονται μέσα στο πλήθος.. Δε μπορώ ακόμα να πιστέψω πως λίγο πρίν μια όμορφη βραδιά λάβει τέλος συνέβησαν όλα αυτά. Δε ξέρω τι να απέγιναν εκείνες οι δύο κοπέλες, ξέρω μόνο πως εμείς πήραμε ο καθένας το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του. Ορκιστήκαμε να μην μιλήσουμε ποτε ξανά γι᾽ αυτό και σε κανέναν. Και έτσι έγινε... Δε ξαναειπώθηκε κουβέντα γι᾽αυτό, ουτε μπροστά σε φίλους ουτε σε αγαπημένους. Όσο για μένα.. πάει πολύς καιρός απο τότε που άκουσα για τελευταία φορά κάποιον να λέει το ονομά του... Ίσως τελικά να ήταν γραφτό να μη βρεθεί το Φάντασμα εκείνη τη νύχτα.. Στ᾽αλήθεια όμως γιατί κάποιος να ονομάσει έτσι μία καφετέρια... Τι είχε στο μυαλό του;

Macnlis

Nightmare Stories (part one)

A true story by me...

Και ενώ όλα έμοιαζαν να έχουν τελειώσει, εγώ δεν έπαψα στιγμή να έχω τις αμφιβολίες μου. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι πολύ καλά έκανα και τις είχα... Απο την αρχή ακόμα δεν είχα πιστεί οτι τα πράγματα ήταν όπως φαινόντουσαν.. Μου πήρε κάμποσο χρόνο να αντιδράσω και όταν το έκανα οι κινήσεις μου ήταν κάπως σπασμωδικές. Τα χέρια μου έτρεμαν σαν καρδιοχειρούργου τη πρώτη του φορά στο χειρουργείο.. Κρύος ιδρώτας άρχισε να λούζει το προσωπό μου. Χωρίς να το σκεφτώ σταμάτησα γιατί όλα αυτά θύμιζαν ταινία τρόμου(απλά χωρίς την ενοχλητική μουσική).. Το αστείο είναι ότι εκείνη τη στιγμή απο το μυαλό σου περνάνε οι χειρότερες ιδέες.. Και έτσι πριν καλά-καλά το καταλάβω, ήμουν ήδη δύο-τρία βήματα πίσω και ένιωθα κάτι να με αποθεί απ᾽το να μάθω την αλήθεια.. Δίνοντας λοιπόν αλλεπάληλες μάχες με τον εαυτό μου για το αν είμαι σίγουρος οτι θέλω να μάθω την αλήθεια κατέληξα στο ότι τίποτα δεν είναι χειρότερο απο το να γυρίσω και να το βάλω στα πόδια χωρίς να γνωρίσω την αλήθεια, χωρις να έχω σταθεί απέναντι σε αυτό που λέγεται πραγματικότητα,χωρίς να έχω κοιτάξει τον ίδιο μου το φόβο κατάματα... Αυτό ήταν.. Σα μια θεία(απο το σόι της μάνας μου.. χοχο) δύναμη να με έσπρωξε προς το μέρος του.. Τα πρώτα βήματα δεν ήταν τόσο σταθερά αλλα στη συνέχεια αποκτούσα όλο και μεγαλύτερη αυτοπεπίθηση. Δεν άργησα να φτάσω μπροστά του και να αντικρίσω αυτο που όπως απο την αρχή σας είπα έμοιαζε να έχει τελειώσει. Τότε με μία αποφασιστική κίνηση ανοίγω το ψυγείο και βλέπω αυτό που περίμενα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να δω... Ναι... Ήταν εκεί.. H μητέρα μου,μου είχε κρατήσει δύο ολόκληρα κομμμάτια παστίτσιο.. Δύο υπέρογκα κομμάτια φρέσκου κυμά που ερωτοτροπούσαν προκλητικά με το χοντρό μακαρόνι και τον ερωτά τους σκέπαζε τρυφερά η υπέροχη μπεσαμέλ της μαμάς... Το τι επακολούθησε φαντάζομαι πως το γνωρίζετε.. και δε μιλάω για τη σχέση του κυμά με το μακαρόνι..

Macnlis

Not another teen-vamp movie!!!

Ο λόγος για το πολύ διαφημισμένο Twilight.. Ξέρεται αυτό με τον μεγάλο έρωτα μεταξύ ενός βαμπίρ και ενός ανθρώπου (πρωτότυπο, ε?), λοιπόν το ξέρατε πως όταν ένα βαμπίρ εκτεθεί στο φως του ήλιου λαμπιρίζει?? Αι μα το ταιο σας λέω (Ταμτάκος ή Macnlis)..για να καταλάβετε, πως είναι η Μπρίτνευ Σπίαρς στα live της φουλ στο γκλίτερ?? Έχετε εικόνα? Να δείτε έναν Edward (τον πρωταγωνιστή δλδ) ένα κόσμημα κυριολεκτικά, γέλασα πολύ και δεν νομίζω να ήταν αυτός ο σκοπός της ταινίας... Όλοι ξέρουμε τις δυνάμεις-αδυναμίες των βαμπίρ..ε..μαντέψτε πια δεν είχε ιδέα... η Bella (πρωταγωνίστρια) δεν ξέρει Χριστό για τους βαμπίρους, αρχίζει λοιπόν το κλάσικο ποιηματάκι για την δίψα για αίμα κ.λ.π. Αμάν πια έχουμε μάθει τι κανουν και τι δεν κάνουν τα βαμπίρ.. έλεος.. Εντάξει η ταινία είχε και καλά σημεία βλέπε το βρωμόξυλο που έπεσε μεταξύ του Edward και ενός κακού βαμπίρ (υπάρχουν και καλά βαμπίρ!!), σύντομη σκηνή αλλά ωραία, ωραίο μακιγιάζ τα vamps γενικότερα, ωραία δόντια.. αααααα, τώρα που το σκέφτομαι είχαν φυσιολογικά δόντια.. τα καταστρέφει όλα τα στάνταρ περί βαμπίρ αυτή η ταινία!! Θα το ξεχνούσα η Bella είχε macbook (είμαι πορωμένος το ξέρω)...Θα μπορούσα να συνεχίσω άλλα έπεσε νύστα!!! Βαμπίρ του κόσμου ενωθείτε!!!

iGerge

ΜΑΣ ΠΕΘΑΝΕ Η ΚΟΥΝΙΑΔΑ ΜΟΥ!!!

Μετά λοιπόν από τον καφέ με τους partners, πήγαμε στο σπίτι της κουνιάδας μου...ήθελα να δω την γυναίκα μου!!! Η κουνιάδα μου λοιπόν μας κέρασε με μία κατά τα άλλα πολλά υποσχόμενη τούρτα που μόλις είχε ετοιμάσει..πολύ νόστιμη και μπράβο της!!!! Ερχόμαστε λοιπόν στην δικαιολόγηση του τίτλου του post.....ε μην κάνετε πως δεν πιάνετε το υπονοούμενο...με πήγε αίμα!!! Και το χειρότερο??? Είχα την μάνα μου έξω από την πόρτα του WC (πω πω τζέντλεμαν τι θα έλεγα τουαλέτα?), και έριχνε τρελό σκατό (πρίν ήμουν τζέντλεμαν, τώρα όχι!!problem??), στον πατέρα μου για κάτι κληρονομικά...(τρέχα γύρευε), anywayzzZZ, ενώ λοιπόν εγώ έδινα μια άνιση μάχη στο WC (σαβουράρ βίβρε σου λέω!!), είχα την κύρα Νίκη με το παραπονό της.. ή καλύτερα με τα κέφια της απ' έξω να γρινιάζει!!! Ούτε να αφοδεύσω δεν μπορώ σ' αυτό το σπίτι!! The world comin to an end i' m tellin ya... Α ρε κουνιάδααααααααααα.....

iGerge out.

Το χάσαμε το κορμί πατριώτη...

Σήμερα το απόγευμα μετά απο ένα πολυ καλό φαγοπότι εγώ με τους Awesome partners μου είπαμε να πάμε γιατον απογευματινό καφέ μας... Η αλήθεια ειναι ότι κάναμε ώρα να βρούμε το που θα αράξουμε τα κορμιά μας αλλα η μοίρα μας επεφύλασε κάτι πολυ καλό τελικά.. Μπαίνοντας λοιπόν μέσα στο μαγαζί τα βλεμματα μας,εκτός του iGerge που είναι αν κλικ πριν το γάμο, καρφώθηκαν στη 19χρονη σερβιτόρα(κορμί)... Όπως καλαβαίνετε αυτό ήταν και το θέμα συζήτησης μας όση ώρα είμασταν εκεί.. Χιλίαδες χαρακτηρισμοί και σχόλια ακολούθησαν όσο η ώρα περνούσε.. Ξέρω πως και ο πολύ καλός πια φίλος και συνεργάτης NicsX είναι σύμφωνος μαζί μου. Φτάνοντας σε αυτή την ιερή λοιπόν στιγμή λέω να πάω για ύπνο με την εικόνα αυτού του πλάσματος μήπως και δούμε κανένα όνειρο της προκοπής... Καλό βράδυ λοιπόν και όνειρα γλυκά.... ΜacNlis

Κράισις τρελή μπάρμπα...και πώς αποσπά τον μέσο αγελαδοβοσκό, δη καουμπόυ - παρτ ουάν!

Μόλις σχόλασα! Χαχαχα! Αζζζ... - Αστειάκι που κάνουμε με ένα φίλο - Μακάρι να ήταν αλήθεια, αλλά που; Που; Α, ναι...στο σπίτι με τους γονείς μου...Δηλαδή απαλεψιές! Μην ακούσω κανένα να γελάει. Όσοι δεν έχουν δουλεια - και με την κρισούλα, που δεν τελειώνει όπως η Πετρούλα, στην ηλικία μου παίζει να είναι πολλοί - μένετε με τους γονείς σας! Χα! Σας βλέπω. Σαβούρια...νομίζατε ότι θα μου ξεφύγετε.... Ας δοκιμάσει κάποιος να φύγει για ένα διάστημα από το σπίτι, είτε αυτό είναι στρατός είτε σπουδές, είτε στη μεγαλύτερη απελπισία και τα δύο.

Και μετά ας γυρίσει στο πατρικό - γιατί το μητρικό είναι άλλο; Σαν τους Γερμανούς που αλλάξανε τη λέξη πατρίδα και το κάνανε μητρίδα, γιατί το χρησιμοποιούσε ο Αδόλφος λέει! Εγώ σπουδές Θεσ/νίκη και μετά στρατό παντού και μετά πάλι πίσω. Δεν γίνεται. Δεν την παλεύεις. Όλα μου φταίνε και τίποτα ταυτόχρονα. Και όχι δεν έχω περίοδο. Το χειρότερο είναι ότι την πληρώνουν οι γονείς μου. Αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Αυτοί είναι μπροστά μου. Νιώθω να πνίγομαι. Αισθάνομαι πολύ φασαρία. Αυτό είναι το πρώτο σύμπτωμα. Μετά αρχίζεις να θες να τρως μόνος σου. Σε πειράζουν οι γονείς σου, τα αδέλφια σου... Θες να είσαι απλά εσύ και η Καραβάττου. Άιντε το πολύ κι ο Σάκης να προσπαθεί να αρθρώσει τη λέξη Γιουροβίζιον. Οπότε τι κάνεις; Προσπαθείς να φύγεις...Και δώσ’του να ψάχνεις λεφτά και άρα δουλειά...και δώσ’του να απελπίζεσαι όλο και περισσότερο γιατί δουλειά δεν παίζει. Κρίση σου λέει. Ποιά κρίση ερωτώ εγώ; Αυτή που υπαρχει το ΣΚ και είναι όλοι έξω; Αυτή που πας καθημερινή στην παραλιακή και είναι όλοι για καφέ; Και θα μου πεις είναι αργόσχολοι ή άεργοι σαν κι εσένα. Εντάξει. Αλλά πόσοι πια; Και εγω από την παραλία απλά περνάω. Λεφτά για να κάτσω δεν έχω. Πώς να έχεις άλλωστε όταν ο καφές κάνει 4 ευρώ, ο φραπές!!!!!!!!!! Τι λέτε ΡΕ; Σοβαρά; Ο Φραπές; Την παλεύετε; Τι έχει μέσα; Σκατά από δεινόσαυρο; Οπότε ναι πάω για ένα καφέ τη μέρα, να κάτσεις σπίτι όλη μέρα δε γίνεται. Αλλά έχω γίνει εξπέρ στις φτηνές καταστάσεις -θα σας πω τις μυστικές κατακόμβες σε άλλο ποστ- δεν πάω παραλία. Οπότε δεν είναι αυτή η κρίση. Αυτή η κρίση είναι πλασματική. Ανύπαρκτη. Δημιούργημα των μίντια και φανφάρες δημοσιογράφων. Δικαιολογίες για τις εταιρείες να χαμηλώνουν τους μισθούς και να είναι κι ευχαριστημένοι οι εργαζόμενοι. Όχι, λοιπόν. Η κρίση είναι αλλού. Η κρίση χτύπησε την αγορά εργασίας. Από το Νοέμβριο και μετά δεν έχει γίνει πρόσληψη ούτε για δείγμα. Έχω μιλήσει και με άλλους συναδέλφους και δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα. Νάδα. Όσοι βρήκαν δουλειά μέχρι το Νοέμβριο έχει καλώς. Μετά το χάος. Οπότε τι κάνεις; Πρώτο πλάνο είναι να μην απογοητευτείς και να ψάξεις να βρεις μια μούφα δουλειά, κάτι να τα βγάλεις πέρα. Αλλά φευ. Άμα δεν έχεις βυζιά - σόρρυ κυρίες μου, αλλά τρου - δεν έχεις μέλλον. Κι αυτό γιατί οι μόνες δουλειές στην περίοδο της ‘κρίσης’ είναι, όπως φαίνεται κι από τα προηγούμενα ευρήματα οι σερβιτόρΕΣ. Οπότε τι; Α... Δεν ξέρω... Μερικές σκέψεις κάνω... Το ποστ αυτό είναι ανολοκλήρωτο, αλλά θα το ανεβάσω γιατί έχω παραμελήσει το μπλογκ μου, και έπεται συνέχεια, ναι σας απειλώ...

Είδα κάτι λελούδια και είπα να πάω την αγελάδα μου να βοσκήσει...

Έχει γίνει μεγάλο πρόβλημα το να βγεις έξω ΠαρασκευοΣαββατόβραδο. Τεράστιο σε λέω. Γιατί άντε και βρήκες το χρόνο, για σας τα εργαζόμενα νιάτα μιλάω, εμείς οι ψάχνοντες εργασία...από χρόνο άλλο τίποτα. Οπότε άντε και βρήκες το χρόνο και εγώ σου λέω βρήκες και τα λεφτά - αυτό είναι πιο εύκολο για σας δουλευταράδες, εμείς οι υπόλοιποι παρασιτοζωούμε - μετά έρχεται το τρίτο το μακρύτερο...ερώτημα (Στμ - κρυάδες ο δικός σας) Που θα πάμε παιδάκια? Οέο? Και αρχίζουν όλοι...εμ...αμ...οοοοομ.....και η άλλη εκδοχή, η βολική, όπου πεις εσύ! Ωραία! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Αλλά άμα πεις πάμε εκεί, εμ...να...ας μην πάμε εκεί μωρέ. Καλά. Δεν πάμε εκεί. Να πάμε αλλού μήπως? Εμ...πάλι εκεί? Ε, δεν έχει πουθενά να πας αυτή η πόλη άμα δε βγεις για καφέ ή για να μασαμπουκώσεις! Τέσπα. Μια νύχτα σαν όλες τις άλλες αυτό το πρόβλημα είχαμε με την παρέα. Αλλά τότε έπεσε η ιδέα...πάμε τη δευτέρα Άπυρα Μώρυα? Έχει λάιβ ένας φίλος μου! Ωραία. Μόνο που τώρα είναι Σάββατο!!!! Άλλά πήγαμε! Τα Άπυρα Μώρυα (Στμ - πάνε στο προφίλ του στο φέις-μπουκ http://www.facebook.com/groups.php?id=1167495789&gv=12#/group.php?gid=45574506160 ) ήταν το αγαπημένο μου μαγαζί. Μικρό. σκοτεινό, περιθωριακό, με κόσμο άνετο, που δεν νοιάζεται ούτε για το πώς είσαι ντυμένος, ούτε για το αν έχεις τα μαλλιά σου σαν καρτούν. Πάει για να διασκεδάσει και να περάσει καλά. Και οι τιμές...κατάλληλες της κρίσης! Πάνε αυτά όμως. Υπήρχαν νύχτες που πήγαινες από τις 2 και στις 5 ακόμη ερχόταν κόσμος. Λαστ Γίαρ! Φέτος...τίποτα. Νέκρα. Ένα πυροτέχνημα ήταν και πάει. Παλιά κάθε μέρα πανικός και τις Δευτέρες που είχε πάρτυ πανικός κι ομίχλη! Τώρα κόσμο πολύ μόνο στα πάρτυ - λάιβ! Οπότε το θεώρησα μια καλή ευκαιρία να πατήσω κι εγώ στα παλιά μου λημέρια και να δω το λάιβ! το συγκρότημα λέγεται Μέρυς Φλάουερ Σούπερχεντ! (http://www.facebook.com/group.php?gid=10891327444 και http://www.myspace.com/marysflowersuperhead) Το λάιβ άρχιζε κατά τις 9 ελέω των παραπόνων της γειτονιάς - ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω κι ένα σπίτι σε απόσταση 100 μέτρων, όλο γραφεία είναι - για να τελειώσει νωρίς και να μην ενοχλεί τον κόσμο. Το αντιπαρέρχομαι. Επειδή λοιπόν τα παιδιά ήταν κατά κάποιο τρόπο γνωστοί -γνωστοί γνωστών - λέω να μην αργήσω. Ξεκινάω και είμαι 930 εκεί. Φυσικά όπως θα περίμενε κανείς το λάιβ δεν είχε αρχίσει ακόμη. Κόσμος μέσα στο μαγαζί...έτσι κι έτσι. Μετά τις πρώτες χαιρετούρες και τις απαραίτητες συστάσεις ο φοβερός μασίστας, ε μπασίστας ήθελα να πω πάει για να βρει μπαταρία για το πετάλ! Όσο περιμένουμε ο κόσμος αυξάνεται και πληθύνεται - όχι, δεν γεννούσαν, απλά ερχόντουσαν κι άλλοι! - και η ένταση κορυφωνόταν! Τελικά η μπαταρία βρέθηκε, οι αναγκαίες μπύρες πήγαν στη θέση τους δίπλα στο συγκρότημα και όλα ήταν έτοιμα και όλοι ενθουσιασμένοι. Αφού η διεύθυνση του μαγαζιού ήταν τόσο σίγουρη για την επιτυχία που έδινε μπουκάλια μπύρας και όχι πλαστικά ποτηράκια, όπως πρέπει σε κάθε συναυλία, μην τυχόν και τα σκατώσει το συγκρότημα και τους πετάνε τα άδεια! Δεν θα μιλήσω καν για την απήχηση που είχε το συγκρότημα στον κόσμο, καθ' ότι η ανταπόκριση ήταν φανερή και ο ενθουσιασμός δεν κρυβότανε. Η ατμόσφαιρα χαλαρή και φιλική και τα πειράγματα μεταξύ των μελών του συγκροτήματος και των θαμώνων άπειρα! Οι δε παραγγελιές έδιναν κι έπεφταν...μιας και υπήρχε στάνταρ σετ λιστ. Η αλήθεια είναι ότι όλα αρχίσαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ο ήχος είναι ο νέος βρετανικός που πουλάει τρελά τώρα τελευταία και παρόμοια συγκροτήματα είναι της μοδός, βλέπε Φραντς Φέρντιναντ, Κουτσομπολιό, Αρκτικοί Πίθηκοι και οι προσωπικοί αγαπημένοι Φόαλς και Σαββατοκύριακο των Βαμπίρ. Εάν οι Μερυς Φλαουερ Σουπερχεντ (το μυστικό πίσω από το όνομα το ξέρω, αλλά δε σας το λέω να σκάσετε!)δεν έχουν σκοπό να ξεκινήσουν καινούρια σκηνή και να δώσουν κάτι νέο στον κόσμο έχει καλώς. Κακά τα ψέμματα, δεν έχει παρθενογέννεση, αλλά το συγκρότημα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και όλο έχεις την εντύπωση ότι κάπου το έχεις ξανακούσει. Αλλά το παρακάμπτω και πάω στο επόμενο βήμα...που είναι ο τραγουδιστής και φρόντμαν...Στα πρώτα τραγούδια ήταν καλός. Η φωνή με τον τόνο που πρέπει και τη χροιά και την ένταση που χρειάζεται συγκρότημα τέτοιου είδους. Αλλά τι το θέλει και πάει μετά σε τραγούδια με ψιλές νότες? Ε? Δεν τις είχε. Και να ήταν μόνο αυτό το παράπονό μου...δυστυχώς όχι...Όταν το τραγούδι είχε σημεία, όπου η φωνή ήταν για λίγο ασυνόδευτη και καθαρή φαινόταν η αδυναμία του να δώσει μια καλή βρετανική προφορά, όσο αυτό είναι εφικτό σε Έλληνα που μεγάλωσε στην Ελλάδα. Μπορεί και καλύτερα. Το ίδιο, αλίμονο, ίσχυσε και στην σχέση με το κοινό. Γιατί μπορεί ο κόσμος στο συγκεκριμένο λάιβ να ήταν ζεστός, αλλά ήταν και φίλοι οι περισσότεροι. Το ξέρω ότι είμαι λίγο αυστηρός με τον Ηλία, αλλά όταν είσαι η φωνή και άρα η εμπροσθοφυλακή του συγκροτήματος πρέπει να μπορείς να το σηκώσεις στις πλάτες σου. Ειδικά σε ένα είδος μουσικής που είναι τόσο φωνο-κεντρικό. Η κιθάρα του ήταν καλή, χωρίς να εντυπωσιάζει και το ίδιο καλοί ήταν ο ντράμερ και ο μπασίστας, ο οποίος παρά το γεγονός ότι είχε την τεχνική τα τραγούδια δεν ήταν δύσκολες συνθέσεις για να αναδειχτεί, παρά μόνο στις 2-3 διασκευές που παίξανε τα παιδιά. Και μιλώντας για συνθέσεις, στο λάιβ ακούστηκαν κυρίως τραγούδια από τον δεύτερο δίσκο τους, ο οποίος ήταν ελαφρύς για τα γούστα μου, αν και νομίζω πιο εύπεπτος για το ευρύ κοινό. Τα 2 τραγούδια από τον πρώτο δίσκο ήταν πιο βαριά, με πανκ επιρροές και η ταπεινή μου άποψη ήταν ότι τους ταίριαζαν περισσότερο. Η γνώμη μου (Στμ - δεν μας ενδιαφέρει) είναι να συνεχίσουν όπως άρχισαν, να ξαναγυρίσουν στο βρετανικό, αλλά με αρκετές πανκ επιρροές, ήχο που φαίνεται να κυριαρχεί στο πρώτο τους άλμπουμ και όχι να χαλαρώσουν από τη μαζικότητα και την εμπορευματοποίηση που μοιάζει να τους έχει συνεπάρει στο δεύτερο σι-ντι. Μη γίνετε μάζα ρε παιδιά! Και είμαι σίγουρος ότι με καλές συνθέσεις, συνθέσεις που τους ταιριάζουν, θα αναδειχτούν καλύτερα. Αυτά και ελπίζω να μην έγινα πολύ κακός, είναι φιλική, ελπίζω και επικοδομητική κριτική, και η ταπεινή μου άποψη. Αν ακούσετε πουθενά να παίζουν οι...Μαρία Ανθηκεφαλά...να πάτε και να γουστάρετε και να τους δείτε και να τους ακούσετε και να τους στηρίξετε και να να να να να να να....θα είμαι κι εγώ εκεί. Έρικ Καρτμαν όβερ εντ άουτ, πάω να δω τα τρένα μαζί με τις αγελάδες....

Blog Apps For iPhone

There are quite a few applications for blogging in the appstore. As i, recently, decided to become an active part of the blogging community, i had to check them out. And for being the cheap asshole that i am, i opted only for the free ones. Shozu and Pixelpipe are only good for quick photo uploads and because of that, they are not to be discussed here. Out of the window goes Typepad also, because, although it is a free app, it requires a typepad account, which unfortunately requires your quid! That being said we are left with only 2 options: Lifecast and Blogwriter Lite. This very post has been written on Lifecast, which is the only one FREE app that supports photo AND post uploading as well (the full, paid version of Blogwriter also supports photos). Lifecast is a pretty straightforward application for blogging, basic enough, true, but that's all you need if you REALLY have to blog from your iphone on the road. I really enjoyed it and writting was fast and smooth, pleasing to the eye. In contrast, the free version of Blogwriter goes for a more Spartan approach and is quite discouraging to the eye of the beholder...ahem...writter. Lifecast also has an autosave feature which is very very helpful! Go on iPhone bloggers! Take my word for it and go try it!

Geolocate this post.

Posted with LifeCast

Western Digital MyBook 320GB Studio Edition

Νά 'μαι πάλι!!! Σας έλειψα? (Στμ - ΌΧΙ!) Μετά από τη βόλτα στο Spitimou μου άνοιξε η όρεξη...για αγορές! Μπα... Η αλήθεια είναι ότι έκανα μια impulse buy που λένε και οι φίλοι μας οι Γερμανοί...ε....οι Άγγλοι ήθελα να πω. Ήταν μια αγορά που δεν την χρειαζόμουν, αλλά τελικά πήρα έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο ακόμη. (Στμ - και μετά μου λες ότι δεν έχεις λεφτά) Με κάτι λεφτά από το ταμείο μου επειδή μετά από πολλά χρόνια πήρα πτυχίο! Μετά λοιπόν από μια σκέψη που με ταλάνιζε (Στμ - είναι αυτό δόκιμος όρος? ε? ε?) τον τελευταίο καιρό συμβουλεύτηκα τον φίλτατο φίλο και τρελαμένο Mac-άκια, σαν κι εμένα, Αντώνη και προχώρησα στην αγορά ενός δίσκου, η αποκλειστική χρήση του οποίου θα ήταν να ανεβοκατεβάζει (Στμ - άλλος δόκιμος όρος! Θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέραμε, να 'ουμε) torrents. Μιας και η εφαρμογή που χρησιμοποιώ στο πολυαγαπημένο μου iMac (Transmission) δεν κάνει από πριν κράτηση του χώρου αναγκάζει το δίσκο να διαβάζει και να γράφει συνέχεια και τον καταπονεί. Για να γλιτώσω, το λοιπόν, τον κύριο δίσκο από την καταπόνηση, αποφάσισα να αγοράσω ένα σκληρό. Και από τη στγμή που τα Mac χρησιμοποιούνε θύρες firewire, με μεγαλύτερη ταχύτητα, είπα να δοκιμάσω το δίσκο που μπάνιζα (Στμ - no comment anymore) από καιρό. Ο Western Digital MyBook 320GB Studio Edition (www.wdc.com/en/products), είναι πανέμορφος εξωτερικά. Ασημί χρώματος, από αλουμίνιο γαρ, για να προσφέρει καλύτερη απαγωγή θερμότητας, αλλά και να ταιριάζει με το πανέμορφο (Στμ - Φτου! Φτου!) iMac. Λόγω αυτής του της ιδιαιτερότητας δεν χρειάζεται ανεμιστήρα. Αυτό έπαιξε βασικό ρόλο στην επιλογή μου. Όπως όλοι οι χρήστες Mac θα έχουν αντιληφθεί δεν υπάρχει τίποτα πιο ενοχλητικό από ένα θορυβώδη εξωτερικό δίσκο, καθώς το ίδιο το μηχάνημα είναι πρακτικά αθόρυβο. Πριν κάνω την αγορά έψαξα στο διαδίδκτυο και δε βοηθήθηκα καθόλου. Κι αυτό διότι οι απόψεις ήταν καθαρά χωρισμένες στα 2. Από τη μία υπήρχαν αυτοί που λέγανε μακριά από τους Western Digital γιατί τους έχουν μείνει στα χέρια, γιατί κάνουν θόρυβο, παρά τα όσα διατείνονται και από την άλλη ήταν οι πολύ ευχαριστημένοι πελάτες. Κοινώς μηδέν εις το πηλίκο (Στμ - ΟΥΑΟΥ!) Η εναλλάκτικη ήταν ο αντίστοιχος Lacie δίσκος, ο οποίος όμως, στη firewire εκδοχή του, διέθετε ανεμιστήρα. Δεδομένου του πρότερου έντιμου βίου του WD Passport αποφάσισα να κάνω το άλμα της πίστης (Στμ - Χμμμμ.... το jump of faith δεν ακούγεται και τόσο καλά) Μέχρι τώρα δεν απογοητεύτηκα στο παραμικρό. Για την ακρίβεια είμαι κατενθουσιασμένος! Να μην τον ματιάξω, αλλά δουλεύει τέλεια και κυρίως αθόρυβα! Aκούγεται μόνο ένα πολύ σιγανό διάβασμα του δίσκου, το οποίο όμως πρακτικά το αμελείς και το οποίο το θεωρώ αδύνατο να εξαλειφθεί σε δίσκο 3,5¨. Σε άλλους τομείς έχω εντυωσιαστεί από την ταχύτητά του και το γεγονός ότι γράφει, διαβάζει, στέλνει αρχεία σε τρίτο δίσκο και δεν κολώνει (Στμ - και καλά δεν το περιμένατε τώρα αυτό) πουθενά! Γενικά προτείνω δίσκο firewire ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει αντίστοιχη θύρα. Έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά από μια απλή, ταπεινή USB. Ειδικά για τους Mac χρήστες ο Studio Edition έρχεται προ-φορμαρισμένος σε Mac Journal, το αντίστοιχο του NTFS της Microsoft, έχωντας έτσι τη δυνατότητα να δεχτεί αρχεία μεγαλύτερα των 4GB και σας βγάζει από τον κόπο να κάνετε αυτή τη διαδικασία. Άλλωστε δεν έχω δει άλλο εξωτερικό μέχρι τώρα που να μπορεί να διαμορφωθεί σε NTFS και άρα να είναι ικανός να δεχτεί μεγάλα αρχεία. Στην τελική συνιστώ ανεπιφύλακτα τον Western DIgital MyBook 320GB Studio Edition, ο οποίος μου κόστισε 63 αρκούδια (Στμ - ταριφέικη διάλεκτος) συμπεριλαμβανομένου και των μεταφορικών από το www.you.gr, το οποίο το σεβαστό και πάντα σωστό www.skroutz.gr ανέδειξε ως το φθηνότερο. Καλές αγορές και καλό κατέβασμα!

Going once, going twice...

Αχά! Να λοιπόν που έχει και δεύτερο μέρος όλη αυτή η ιστορία! (Στμ - Γιατί είπες τίποτα και στο πρώτο μέρος?) Για να έχουμε απ' όλα τα καλά και ενδιαφέροντα, θα μοιραστώ την εμπειρία μου από το τελευταίο μαγαζί που πήγα. Διάβαζα λοιπόν τη Lifo, πολύ κουλτούρα - αλλά για αυτό θα τα πούμε μιαν άλλη φορά - (Στμ - Μη με απειλείς εμένα!) και λέει για το νέο talk of the town, που είναι λέει το Spitimou http://www.myspace.com/spitimou (Λέοντος Σοφού 26, με Εγνατία, 1ος όροφος, δεύτερος παράλληλος μετά τη Συγγρού προς το Σταθμό), μαγαζί όμορφο, καινούριο, δεν έχει κάψει τα βερνίκια του ακόμη, και με πάρα πολύ κόσμο μέσα! Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα πολύ να πάω. Κι αυτό για ένα λόγο με τον οποίο δεν έχει να κάνει με το μαγαζί. Το πρώτο πράγμα που σε κάνει εντύπωση μόλις μπαίνεις στην νεοκλασσική πολυκατοικία είναι η μπόχα από υγρασία που σε πιάνει από τα μούτρα! Ναι, ναι, η πολυκατοικία είναι πανέμορφη απ' έξω και πανούκλα από μέσα. Δε λέω, το μαγαζί μια χαρά ωραιότατο καπνό μυρίζει, αλλά η οικοδομή...και γι' αυτό, παρ' όλες τις καλές προθέσεις με τις οποίες ήταν στρωμένος ο δρόμος για το Spitimou, δεν τα κατάφερα να μπω τις 2 πρώτες φορές, μιας και η απόφαση της παρέας ήταν: που θα μπούμε εδώ μέσα ρε? βρωμάει! Το μαγαζί όμως φαινόταν καλό, έχω κι ένα πάθος με τα νεοκλασσικά κτίρια και τα περίεργα, καταχθόνια, underground - στην περίπτωσή μας overground - μέρη και δεν το έβαλα κάτω. Αφού ξεπεράσεις το πρώτο σοκ από το πολύ - για bar - φως που έχει το μαγαζί βλέπεις ότι είναι τίγκα (0100 το βράδυ παρασκεύης βέβαια). Ο κόσμος είναι όμορφος και οι ηλικίες πάνω κάτω στη φάση της φοιτητικής ζωής, άντε και λίγο της αιώνιας φοιτητικής ζωής. Το φώς σε βοηθά να δεις τον σερβιτόρο έυκολα και να κάνεις τις παραγγελίες σου που είναι σε λογικές τιμές για φοιτητικό bar, μην πω πολύ καλές με τη σημερινή κρίση. Το σέρβις, δεδομένου του κόσμου είναι σβέλτο και ευγενικό. Βέβαια, μια βόλτα μέχρι το bar ενδύκνειται, καθώς το μαγαζί είναι αρκετά μεγάλο και μέχρι να φτάσεις πάνω σε 2-3 γνωστούς θα πέσεις, γιατί όχι και σε 1-2 αγνώστους? Και ότι πηγαίνεις, λοιπό προς το αμέρικαν μπαρ, προσέχεις τη μουσική, η οποία διατηρείται σε νορμάλ ντεσιμπέλ. Δε λέω, παράπονο δεν έχω, τα ελαφριά ροκάκια μου τα άκουσα...αλλά γύρω στις 0230 το γυρνάει σε ραπ και συνεχίζει με γαλλική ραπ. Εντάξει. Τον περισσότερο κόσμο δε φάνηκε να τον πειράζει, αλλά οφείλω να το πω, διότι μεγάλη εντύπωση μου έκανε!!! Τεσπα. Η διακόσμηση είναι όμορφη, με παλιές φωτογραφίες και αντίκες ραδιόφωνα, φωτογραφικές μηχανές και τα τοιάυτα, αλλά δεν είναι κάτι που δεν έχω δει στα μαγαζιά που ανοίξαν πρόσφατα. Δεν κάνει το μαγαζί να ξεχωρίζει. Στην τελική το μαγαζί είναι μια καλή και ενδιαφέρουσα λύση, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον. Κοντά σε εστίες είναι και κοντά στη Συγγρού, όπου τελευταία μεγάλη άνθηση βλέπω και πολλά μαγαζιά να ανεβάζουν στροφές και άλλα να ανοίγουν εκεί και πολύ με αρέσει, γιατί τη γουστάρω την περιοχή και θέλω να δω όλα αυτά τα παλιά, νεοκλασσικά που είναι παρατημένα και έτοιμα να πεθάνουν να ξαναζωντανεύουν. Πραγματικά, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε στην περιοχή, δοκιμάστε να σηκώσετε το κεφάλι ψηλά...τα κτίρια είναι υπέροχα και μακάρι να μπορέσουμε να τα αναστήσουμε/αναστηλώσουμε... Όπως και να 'χει, όσον αφορά το Spitimou, θα ξαναπάω και θα τσιμεντώσω άποψη. Αλλά μέχρι τότε, να πάτε κι εσείς γιατί με φάνηκε καλό και γιατί με αρέσουν τα καινούρια. Τα βαρέθηκα τα παλιάάάά... Την πέφτω τρελοί και τρελές....πάω να μετρήσω αγελάδες...

Κάθε αρχή και δύσκολη...

Τζα! Τι τζα ρε? Που βρίσκεσαι? Στο νηπιαγωγείο? Πρώτη και δοκιμαστική ανάρτηση λοιπόν...Να δούμε πως θα πάει! Είμαι ενθουσιασμένος και φοβισμένος ταυτόχρονα! Λίγο σαν το πρώτο μου σκέφτομαι και γράφω! Δεν είναι και κάθε μέρα που δεκάδες μάτια διαβάζουν τις κοτσάνες σου! (Στμ - σιγά ρε ψωνάρα μη σε διαβάζει ο Ομπαμούλης και η Πετρούλα) Οπότε αυτό είναι μάλλον μια δοκιμαστική αναθεώρηση. Παπάτζες! Απλά θέλω να δω πως φαίνεται η γραμματοσειρά και το μέγεθος της στο blog! (Στμ - έχει κόλλημα με τις γραμματοσειρές, αλλά περισσότερα γι'αυτό όταν δεν θα είναι εδώ και θα σας γράψω την ιστορία...που είναι και πικρή και πικάντικη...) Οπότε τι περιμένεις? Προχώρα στην επόμενη ανάρτηση! Η αλήθεια είναι ότι με ξενίζουν λίγο όλα αυτά τα ελληνικά, ανάρτηση, αναθεώρηση...αλλά τι να κάνεις, αποφάσισα να γράφω στα ελληνικά και θα το τηρήσω...