Πάει πολύς καιρός 
απο τότε που άκουσα για τελευταία φορά κάποιον να λέει το ονομά του. Τρομακτικές σκέψεις άρχισαν να βιάζουν το μυαλό μου και εγώ έμοιαζα τόσο ανήμπορος να αντιδράσω.. Αμήχανες κινήσεις και λόγια άρχισαν να προδίδουν το πώς αισθάνομαι και έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το μεγαλύτερο ίσως όπλο με το οποίο η μητέρα κατασκευάστρια με εξόπλισε.. Το χιούμορ (δε ξέρω που πήγε το μυαλό σας!). Γρήγορα κατάφερα να δείχνω και πάλι κούλ και άνετος όμως δεν είχα καταφέρει να ξεγελάσω και τους δύο πολύ καλούς μου φίλους που έτυχε να είναι μαζί μου εκείνο το βράδυ. Σύντομα κατάλαβαν τι συμβαίνει μα παρά τις προσπαθειές τους εξακολουθούσα να νιώθω μόνος και μάλιστα πιο πολύ απο ποτέ αυτή τη φορά.. Η ιδέα και μόνο πως είμαι αντιμέτωπος με τον παιδικό εφιάλτη μου, με έκανε να ιδρώνω σε ένα περιβάλλον που η θερμοκρασία έφτανε μετα βίας τους 5c. Ο ένας απο τους φίλους μου (ΝicsX) έχοντας το πλεονέκτημα της έδρας προσπάθησε να βοηθήσει όμως και αυτος στάθηκε ανίκανος να συγκεντρώσει τη σκέψη του. Φαίνεται πως το όνομα αυτό στοίχειωνε παραπάνω απ᾽ όσους πίστευα.. Ένα όνομα, μιά ανάμνηση και όλα να τρέχουν σε φάστ φόργουορντ μας έφεραν εκεί.. Μόνοι λοιπόν και εκτεθημένοι ψυχολογικά μείναμε κοιτώντας τις δύο πολύ παράξενες (αλλά και πολύ ωραίες) κοπέλες να χάνονται μέσα στο πλήθος.. Δε μπορώ ακόμα να πιστέψω πως λίγο πρίν μια όμορφη βραδιά λάβει τέλος συνέβησαν όλα αυτά. Δε ξέρω τι να απέγιναν εκείνες οι δύο κοπέλες, ξέρω μόνο πως εμείς πήραμε ο καθένας το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του. Ορκιστήκαμε να μην μιλήσουμε ποτε ξανά γι᾽ αυτό και σε κανέναν. Και έτσι έγινε... Δε ξαναειπώθηκε κουβέντα γι᾽αυτό, ουτε μπροστά σε φίλους ουτε σε αγαπημένους. Όσο για μένα.. πάει πολύς καιρός απο τότε που άκουσα για τελευταία φορά κάποιον να λέει το ονομά του... Ίσως τελικά να ήταν γραφτό να μη βρεθεί το Φάντασμα εκείνη τη νύχτα.. Στ᾽αλήθεια όμως γιατί κάποιος να ονομάσει έτσι μία καφετέρια... Τι είχε στο μυαλό του;
απο τότε που άκουσα για τελευταία φορά κάποιον να λέει το ονομά του. Τρομακτικές σκέψεις άρχισαν να βιάζουν το μυαλό μου και εγώ έμοιαζα τόσο ανήμπορος να αντιδράσω.. Αμήχανες κινήσεις και λόγια άρχισαν να προδίδουν το πώς αισθάνομαι και έτσι αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το μεγαλύτερο ίσως όπλο με το οποίο η μητέρα κατασκευάστρια με εξόπλισε.. Το χιούμορ (δε ξέρω που πήγε το μυαλό σας!). Γρήγορα κατάφερα να δείχνω και πάλι κούλ και άνετος όμως δεν είχα καταφέρει να ξεγελάσω και τους δύο πολύ καλούς μου φίλους που έτυχε να είναι μαζί μου εκείνο το βράδυ. Σύντομα κατάλαβαν τι συμβαίνει μα παρά τις προσπαθειές τους εξακολουθούσα να νιώθω μόνος και μάλιστα πιο πολύ απο ποτέ αυτή τη φορά.. Η ιδέα και μόνο πως είμαι αντιμέτωπος με τον παιδικό εφιάλτη μου, με έκανε να ιδρώνω σε ένα περιβάλλον που η θερμοκρασία έφτανε μετα βίας τους 5c. Ο ένας απο τους φίλους μου (ΝicsX) έχοντας το πλεονέκτημα της έδρας προσπάθησε να βοηθήσει όμως και αυτος στάθηκε ανίκανος να συγκεντρώσει τη σκέψη του. Φαίνεται πως το όνομα αυτό στοίχειωνε παραπάνω απ᾽ όσους πίστευα.. Ένα όνομα, μιά ανάμνηση και όλα να τρέχουν σε φάστ φόργουορντ μας έφεραν εκεί.. Μόνοι λοιπόν και εκτεθημένοι ψυχολογικά μείναμε κοιτώντας τις δύο πολύ παράξενες (αλλά και πολύ ωραίες) κοπέλες να χάνονται μέσα στο πλήθος.. Δε μπορώ ακόμα να πιστέψω πως λίγο πρίν μια όμορφη βραδιά λάβει τέλος συνέβησαν όλα αυτά. Δε ξέρω τι να απέγιναν εκείνες οι δύο κοπέλες, ξέρω μόνο πως εμείς πήραμε ο καθένας το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του. Ορκιστήκαμε να μην μιλήσουμε ποτε ξανά γι᾽ αυτό και σε κανέναν. Και έτσι έγινε... Δε ξαναειπώθηκε κουβέντα γι᾽αυτό, ουτε μπροστά σε φίλους ουτε σε αγαπημένους. Όσο για μένα.. πάει πολύς καιρός απο τότε που άκουσα για τελευταία φορά κάποιον να λέει το ονομά του... Ίσως τελικά να ήταν γραφτό να μη βρεθεί το Φάντασμα εκείνη τη νύχτα.. Στ᾽αλήθεια όμως γιατί κάποιος να ονομάσει έτσι μία καφετέρια... Τι είχε στο μυαλό του;Macnlis
Atom Feed (xml)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου