Είδα κάτι λελούδια και είπα να πάω την αγελάδα μου να βοσκήσει...

Έχει γίνει μεγάλο πρόβλημα το να βγεις έξω ΠαρασκευοΣαββατόβραδο. Τεράστιο σε λέω. Γιατί άντε και βρήκες το χρόνο, για σας τα εργαζόμενα νιάτα μιλάω, εμείς οι ψάχνοντες εργασία...από χρόνο άλλο τίποτα. Οπότε άντε και βρήκες το χρόνο και εγώ σου λέω βρήκες και τα λεφτά - αυτό είναι πιο εύκολο για σας δουλευταράδες, εμείς οι υπόλοιποι παρασιτοζωούμε - μετά έρχεται το τρίτο το μακρύτερο...ερώτημα (Στμ - κρυάδες ο δικός σας) Που θα πάμε παιδάκια? Οέο? Και αρχίζουν όλοι...εμ...αμ...οοοοομ.....και η άλλη εκδοχή, η βολική, όπου πεις εσύ! Ωραία! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας. Αλλά άμα πεις πάμε εκεί, εμ...να...ας μην πάμε εκεί μωρέ. Καλά. Δεν πάμε εκεί. Να πάμε αλλού μήπως? Εμ...πάλι εκεί? Ε, δεν έχει πουθενά να πας αυτή η πόλη άμα δε βγεις για καφέ ή για να μασαμπουκώσεις! Τέσπα. Μια νύχτα σαν όλες τις άλλες αυτό το πρόβλημα είχαμε με την παρέα. Αλλά τότε έπεσε η ιδέα...πάμε τη δευτέρα Άπυρα Μώρυα? Έχει λάιβ ένας φίλος μου! Ωραία. Μόνο που τώρα είναι Σάββατο!!!! Άλλά πήγαμε! Τα Άπυρα Μώρυα (Στμ - πάνε στο προφίλ του στο φέις-μπουκ http://www.facebook.com/groups.php?id=1167495789&gv=12#/group.php?gid=45574506160 ) ήταν το αγαπημένο μου μαγαζί. Μικρό. σκοτεινό, περιθωριακό, με κόσμο άνετο, που δεν νοιάζεται ούτε για το πώς είσαι ντυμένος, ούτε για το αν έχεις τα μαλλιά σου σαν καρτούν. Πάει για να διασκεδάσει και να περάσει καλά. Και οι τιμές...κατάλληλες της κρίσης! Πάνε αυτά όμως. Υπήρχαν νύχτες που πήγαινες από τις 2 και στις 5 ακόμη ερχόταν κόσμος. Λαστ Γίαρ! Φέτος...τίποτα. Νέκρα. Ένα πυροτέχνημα ήταν και πάει. Παλιά κάθε μέρα πανικός και τις Δευτέρες που είχε πάρτυ πανικός κι ομίχλη! Τώρα κόσμο πολύ μόνο στα πάρτυ - λάιβ! Οπότε το θεώρησα μια καλή ευκαιρία να πατήσω κι εγώ στα παλιά μου λημέρια και να δω το λάιβ! το συγκρότημα λέγεται Μέρυς Φλάουερ Σούπερχεντ! (http://www.facebook.com/group.php?gid=10891327444 και http://www.myspace.com/marysflowersuperhead) Το λάιβ άρχιζε κατά τις 9 ελέω των παραπόνων της γειτονιάς - ανάθεμα κι αν υπάρχει έστω κι ένα σπίτι σε απόσταση 100 μέτρων, όλο γραφεία είναι - για να τελειώσει νωρίς και να μην ενοχλεί τον κόσμο. Το αντιπαρέρχομαι. Επειδή λοιπόν τα παιδιά ήταν κατά κάποιο τρόπο γνωστοί -γνωστοί γνωστών - λέω να μην αργήσω. Ξεκινάω και είμαι 930 εκεί. Φυσικά όπως θα περίμενε κανείς το λάιβ δεν είχε αρχίσει ακόμη. Κόσμος μέσα στο μαγαζί...έτσι κι έτσι. Μετά τις πρώτες χαιρετούρες και τις απαραίτητες συστάσεις ο φοβερός μασίστας, ε μπασίστας ήθελα να πω πάει για να βρει μπαταρία για το πετάλ! Όσο περιμένουμε ο κόσμος αυξάνεται και πληθύνεται - όχι, δεν γεννούσαν, απλά ερχόντουσαν κι άλλοι! - και η ένταση κορυφωνόταν! Τελικά η μπαταρία βρέθηκε, οι αναγκαίες μπύρες πήγαν στη θέση τους δίπλα στο συγκρότημα και όλα ήταν έτοιμα και όλοι ενθουσιασμένοι. Αφού η διεύθυνση του μαγαζιού ήταν τόσο σίγουρη για την επιτυχία που έδινε μπουκάλια μπύρας και όχι πλαστικά ποτηράκια, όπως πρέπει σε κάθε συναυλία, μην τυχόν και τα σκατώσει το συγκρότημα και τους πετάνε τα άδεια! Δεν θα μιλήσω καν για την απήχηση που είχε το συγκρότημα στον κόσμο, καθ' ότι η ανταπόκριση ήταν φανερή και ο ενθουσιασμός δεν κρυβότανε. Η ατμόσφαιρα χαλαρή και φιλική και τα πειράγματα μεταξύ των μελών του συγκροτήματος και των θαμώνων άπειρα! Οι δε παραγγελιές έδιναν κι έπεφταν...μιας και υπήρχε στάνταρ σετ λιστ. Η αλήθεια είναι ότι όλα αρχίσαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ο ήχος είναι ο νέος βρετανικός που πουλάει τρελά τώρα τελευταία και παρόμοια συγκροτήματα είναι της μοδός, βλέπε Φραντς Φέρντιναντ, Κουτσομπολιό, Αρκτικοί Πίθηκοι και οι προσωπικοί αγαπημένοι Φόαλς και Σαββατοκύριακο των Βαμπίρ. Εάν οι Μερυς Φλαουερ Σουπερχεντ (το μυστικό πίσω από το όνομα το ξέρω, αλλά δε σας το λέω να σκάσετε!)δεν έχουν σκοπό να ξεκινήσουν καινούρια σκηνή και να δώσουν κάτι νέο στον κόσμο έχει καλώς. Κακά τα ψέμματα, δεν έχει παρθενογέννεση, αλλά το συγκρότημα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας και όλο έχεις την εντύπωση ότι κάπου το έχεις ξανακούσει. Αλλά το παρακάμπτω και πάω στο επόμενο βήμα...που είναι ο τραγουδιστής και φρόντμαν...Στα πρώτα τραγούδια ήταν καλός. Η φωνή με τον τόνο που πρέπει και τη χροιά και την ένταση που χρειάζεται συγκρότημα τέτοιου είδους. Αλλά τι το θέλει και πάει μετά σε τραγούδια με ψιλές νότες? Ε? Δεν τις είχε. Και να ήταν μόνο αυτό το παράπονό μου...δυστυχώς όχι...Όταν το τραγούδι είχε σημεία, όπου η φωνή ήταν για λίγο ασυνόδευτη και καθαρή φαινόταν η αδυναμία του να δώσει μια καλή βρετανική προφορά, όσο αυτό είναι εφικτό σε Έλληνα που μεγάλωσε στην Ελλάδα. Μπορεί και καλύτερα. Το ίδιο, αλίμονο, ίσχυσε και στην σχέση με το κοινό. Γιατί μπορεί ο κόσμος στο συγκεκριμένο λάιβ να ήταν ζεστός, αλλά ήταν και φίλοι οι περισσότεροι. Το ξέρω ότι είμαι λίγο αυστηρός με τον Ηλία, αλλά όταν είσαι η φωνή και άρα η εμπροσθοφυλακή του συγκροτήματος πρέπει να μπορείς να το σηκώσεις στις πλάτες σου. Ειδικά σε ένα είδος μουσικής που είναι τόσο φωνο-κεντρικό. Η κιθάρα του ήταν καλή, χωρίς να εντυπωσιάζει και το ίδιο καλοί ήταν ο ντράμερ και ο μπασίστας, ο οποίος παρά το γεγονός ότι είχε την τεχνική τα τραγούδια δεν ήταν δύσκολες συνθέσεις για να αναδειχτεί, παρά μόνο στις 2-3 διασκευές που παίξανε τα παιδιά. Και μιλώντας για συνθέσεις, στο λάιβ ακούστηκαν κυρίως τραγούδια από τον δεύτερο δίσκο τους, ο οποίος ήταν ελαφρύς για τα γούστα μου, αν και νομίζω πιο εύπεπτος για το ευρύ κοινό. Τα 2 τραγούδια από τον πρώτο δίσκο ήταν πιο βαριά, με πανκ επιρροές και η ταπεινή μου άποψη ήταν ότι τους ταίριαζαν περισσότερο. Η γνώμη μου (Στμ - δεν μας ενδιαφέρει) είναι να συνεχίσουν όπως άρχισαν, να ξαναγυρίσουν στο βρετανικό, αλλά με αρκετές πανκ επιρροές, ήχο που φαίνεται να κυριαρχεί στο πρώτο τους άλμπουμ και όχι να χαλαρώσουν από τη μαζικότητα και την εμπορευματοποίηση που μοιάζει να τους έχει συνεπάρει στο δεύτερο σι-ντι. Μη γίνετε μάζα ρε παιδιά! Και είμαι σίγουρος ότι με καλές συνθέσεις, συνθέσεις που τους ταιριάζουν, θα αναδειχτούν καλύτερα. Αυτά και ελπίζω να μην έγινα πολύ κακός, είναι φιλική, ελπίζω και επικοδομητική κριτική, και η ταπεινή μου άποψη. Αν ακούσετε πουθενά να παίζουν οι...Μαρία Ανθηκεφαλά...να πάτε και να γουστάρετε και να τους δείτε και να τους ακούσετε και να τους στηρίξετε και να να να να να να να....θα είμαι κι εγώ εκεί. Έρικ Καρτμαν όβερ εντ άουτ, πάω να δω τα τρένα μαζί με τις αγελάδες....