Κράισις τρελή μπάρμπα...και πώς αποσπά τον μέσο αγελαδοβοσκό, δη καουμπόυ - παρτ ουάν!

Μόλις σχόλασα! Χαχαχα! Αζζζ... - Αστειάκι που κάνουμε με ένα φίλο - Μακάρι να ήταν αλήθεια, αλλά που; Που; Α, ναι...στο σπίτι με τους γονείς μου...Δηλαδή απαλεψιές! Μην ακούσω κανένα να γελάει. Όσοι δεν έχουν δουλεια - και με την κρισούλα, που δεν τελειώνει όπως η Πετρούλα, στην ηλικία μου παίζει να είναι πολλοί - μένετε με τους γονείς σας! Χα! Σας βλέπω. Σαβούρια...νομίζατε ότι θα μου ξεφύγετε.... Ας δοκιμάσει κάποιος να φύγει για ένα διάστημα από το σπίτι, είτε αυτό είναι στρατός είτε σπουδές, είτε στη μεγαλύτερη απελπισία και τα δύο.

Και μετά ας γυρίσει στο πατρικό - γιατί το μητρικό είναι άλλο; Σαν τους Γερμανούς που αλλάξανε τη λέξη πατρίδα και το κάνανε μητρίδα, γιατί το χρησιμοποιούσε ο Αδόλφος λέει! Εγώ σπουδές Θεσ/νίκη και μετά στρατό παντού και μετά πάλι πίσω. Δεν γίνεται. Δεν την παλεύεις. Όλα μου φταίνε και τίποτα ταυτόχρονα. Και όχι δεν έχω περίοδο. Το χειρότερο είναι ότι την πληρώνουν οι γονείς μου. Αλλά δεν γίνεται διαφορετικά. Αυτοί είναι μπροστά μου. Νιώθω να πνίγομαι. Αισθάνομαι πολύ φασαρία. Αυτό είναι το πρώτο σύμπτωμα. Μετά αρχίζεις να θες να τρως μόνος σου. Σε πειράζουν οι γονείς σου, τα αδέλφια σου... Θες να είσαι απλά εσύ και η Καραβάττου. Άιντε το πολύ κι ο Σάκης να προσπαθεί να αρθρώσει τη λέξη Γιουροβίζιον. Οπότε τι κάνεις; Προσπαθείς να φύγεις...Και δώσ’του να ψάχνεις λεφτά και άρα δουλειά...και δώσ’του να απελπίζεσαι όλο και περισσότερο γιατί δουλειά δεν παίζει. Κρίση σου λέει. Ποιά κρίση ερωτώ εγώ; Αυτή που υπαρχει το ΣΚ και είναι όλοι έξω; Αυτή που πας καθημερινή στην παραλιακή και είναι όλοι για καφέ; Και θα μου πεις είναι αργόσχολοι ή άεργοι σαν κι εσένα. Εντάξει. Αλλά πόσοι πια; Και εγω από την παραλία απλά περνάω. Λεφτά για να κάτσω δεν έχω. Πώς να έχεις άλλωστε όταν ο καφές κάνει 4 ευρώ, ο φραπές!!!!!!!!!! Τι λέτε ΡΕ; Σοβαρά; Ο Φραπές; Την παλεύετε; Τι έχει μέσα; Σκατά από δεινόσαυρο; Οπότε ναι πάω για ένα καφέ τη μέρα, να κάτσεις σπίτι όλη μέρα δε γίνεται. Αλλά έχω γίνει εξπέρ στις φτηνές καταστάσεις -θα σας πω τις μυστικές κατακόμβες σε άλλο ποστ- δεν πάω παραλία. Οπότε δεν είναι αυτή η κρίση. Αυτή η κρίση είναι πλασματική. Ανύπαρκτη. Δημιούργημα των μίντια και φανφάρες δημοσιογράφων. Δικαιολογίες για τις εταιρείες να χαμηλώνουν τους μισθούς και να είναι κι ευχαριστημένοι οι εργαζόμενοι. Όχι, λοιπόν. Η κρίση είναι αλλού. Η κρίση χτύπησε την αγορά εργασίας. Από το Νοέμβριο και μετά δεν έχει γίνει πρόσληψη ούτε για δείγμα. Έχω μιλήσει και με άλλους συναδέλφους και δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα. Νάδα. Όσοι βρήκαν δουλειά μέχρι το Νοέμβριο έχει καλώς. Μετά το χάος. Οπότε τι κάνεις; Πρώτο πλάνο είναι να μην απογοητευτείς και να ψάξεις να βρεις μια μούφα δουλειά, κάτι να τα βγάλεις πέρα. Αλλά φευ. Άμα δεν έχεις βυζιά - σόρρυ κυρίες μου, αλλά τρου - δεν έχεις μέλλον. Κι αυτό γιατί οι μόνες δουλειές στην περίοδο της ‘κρίσης’ είναι, όπως φαίνεται κι από τα προηγούμενα ευρήματα οι σερβιτόρΕΣ. Οπότε τι; Α... Δεν ξέρω... Μερικές σκέψεις κάνω... Το ποστ αυτό είναι ανολοκλήρωτο, αλλά θα το ανεβάσω γιατί έχω παραμελήσει το μπλογκ μου, και έπεται συνέχεια, ναι σας απειλώ...